Priroda je bila veoma darežljiva prema Hercegovini. Ovo područje spada u jedno od najljepših kako klimatskih tako i ekoloških krajolika Balkana. Od planina, šuma, bogatog biljnog i životinjskog svijeta, preko rijeka i jezera Hercegovina svakog putnika ostavlja bez daha.
Raznovrsnost prirodnih resursa i bogatstvo kulturnog nasljeđa Hercegovine posebno su obogaćeni gostoljubivošću i srdačnošću lokalnog stanovištva koje, u skladu sa tradicijom, dočekuje gosta sa bogatom trpezom zdrave i prirodne hrane. Hercegovci su dobri i pažljivi domaćini. U znak dobrodošlice, po starom običaju, širom otvore vrata ili kapiju. Stare kuće su najčešće građene od kamena, a nasred kuhinje se nalazilo ognjište iznad kojeg su visile verige. Neke kuće su imale još jedno, malo izdignutije ognjište na kome se pekao hljeb. Iznad ognjišta se, takođe, sušilo meso.
Porodice su u staro doba jele za niskom trpezom, sjedeći na tronošcima ili na stolovačama sa izrezbarenim polukružnim naslonima. Ono po čemu je zaista prepoznatljiva ova regija jeste tradicionalna kuhinja, koja se podudara sa klimatskim karakteristikama predjela i uzima ono što priroda nudi. To sve potvrđuju nepregledne površi prekrivene bujnim pašnjacima, raznovrsnom ljekovitom florom, brojnim jezerima, šumama, rijekama i izvorima, što je dokaz zdrave sredine. U takvom okruženju napasa se i stoka, od čijeg mlijeka i mesa se kasnije prave čuveni specijaliteti. Današnje vrijeme karakteriše ogromna zagađenost hrane, vode i vazduha, tako da je zdrava hrana veoma bitna za čovjekovo zdravlje i njegov životni vijek. Proizvodnja mesa, mlijeka, kajmaka i sira na ovim prostorima zasniva se na ishrani stoke prirodnom hranom (bez upotrebe mineralnih đubriva), pretežno proizvedenom na sopstvenom imanju. Proizvodnja ratarsko-povrtlarskih kultura vrši se u prirodnim uslovima, za navodnjavanje se koristi izvorska voda, a đubrenje se vrši isključivo stajskim đubrivom.
Turističku ekspanziju koje Trebinje doživljava iz godine u godinu prati i proširenje i sve veći broj smještajnih kapaciteta, tako da Trebinje danas raspolaže različitim vidovima smještaja (hoteli, moteli, hosteli, vile, prenoćišta, kampovi, privatni smještajni kapaciteti…).
Prvi put Trebinje se spominje u X vijeku kod Konstantina Porfirogenita, pod nazivom Tribunija. U to doba Trebinje se nalazilo na karavanskom putu koji je vodio iz Kotora i Dubrovnika prema Bosni, Srbiji i Crnoj Gori. Najstariji materijalni dokaz sa natpisom “Trebinje” uklesan je nadgrobnoj ploči župana Grda iz druge polovine XII vijeka pronađenoj u Trebinjskom naselju Police.
Prve urbane konture grad poprima u srednjem vijeku. Najprije se nalazi u sklopu nekadašnje vizantijske arhontije, a potom je, sve do XIV vijeka, centar države Travunije koja je bila u sastavu države Nemanjića. Početkom nove ere i tokom srednjeg vijeka trebinjski kraj se razvija pod snažnim uticajem Vizantije, da bi u XV vijeku, nakon duge državne samostalnosti, pao pod viševjekovnu upravu Osmanskog, a zatim do 1918. godine Austrougarskog carstva. U srednjem vijeku, nepunih 200 godina, Trebinje je pod vlašću Nemanjića, a zatim je pod upravom Tvrtka Kotromanića. Od 1377. do pada pod tursku vlast (1466. godine) Trebinje je bilo u sklopu bosanske banovine kojom su vladali Kosače. Od 1466. pa do 1878. godine ono je pod turskom vlašću.
Svaka od ovih epoha i vladara u njima ostavljala je trag i dala pečat ovdašnjoj kulturi, duhovnoj i materijalnoj.
